Bir yandan heyecanımı bastırarak okula her zamankinden biraz daha erken gidiyorum. Sonrasında alışık olmadığım merdivenleri çıkıp 3. sınıfların, sınıflarının sıralandığı kata vardım.

Üzerinde “3-A Sınıfı” yazan tabelanın bulunduğu sınıfımı görmek çok uzun sürmedi. Yürümeyi bırakıp güzelce parlatılmış tabelaya uzun uzun baktım.

「Sonunda buraya kadar geldim…」

Hâlâ bunun gerçek olduğuna inanamasam da gözümün önünde duran şeyin hayal gücüm olmadığının farkındaydım. 1. Sınıf D Sınıfı’ndan 3. Sınıf A Sınıfı’na kadar…

Mutlu ve eğlence dolu zamanlarımız oldu ama asıl unutmamamız gereken şey acı deneyimlerimiz. Buraya öylece, zahmetsizce gelmedik.

Yamauchi-kun, Sakura-san ve Maezono-san… Sınıfı terk etmek zorunda kalanların fedakarlıkları sayesinde başardık. Bunu asla unutamam.

Geriye dönüp baktığımda, okula ilk geldiğimde net bir hedefim yoktu. Sadece abimin arkasından giderek onu takip edebilmek için bu okula gelmiştim.

Ancak abim her zamanki gibi aramıza mesafe koydu, sürekli soğuk davrandı ve beni kendinden uzaklaştırdı.

Yine de okul hayatıma devam ettikçe abimin gerçek duygularını öğrenebildim. Bana, kendi potansiyelimi reddedip onun arkasından koşmanın iyi bir şey olmadığını öğretti.

Artık öğrenci konseyinin bir üyesiyim, hatta giriş töreninde tebrik konuşmasını bile yapabilecek bir seviyeye geldim. Bunlar benim için mucizevi şeyler.

Bu mucizenin arkasında Ayanokouji-kun gibi büyük bir faktörün olduğunu da unutmamam lazım. Eğer aynı sınıfta olmasaydık, eminim bugün olduğum yerde olamazdım.

Daha çocuksu, naif ve insanlarla mesafeli biri olurdum. Bazen onun hareketlerinin arkasında ne düşündüğünü anlayamasam da işin içinde biraz da tatlı bir gizem var.

Her neyse. O günden itibaren kelimenin tam anlamıyla A Sınıfı ile mezun olmayı hedef olarak belirledim. Ne abim için ne de sadece kendim için… Başta Ayanokouji-kun olmak üzere sınıftaki herkesle mutluluğumuzu paylaşmak istiyorum.

Burası A Sınıfı denilen yer. Asla tek bir kişinin kendi başına ulaşamayacağı bir yer.

───Burnunuz havada olmasın.

Şu an sadece o yolun başlangıcını görüyoruz, hepsi bu. Okuldaki zamanımızın bitmesine bir yıl kaldı. Hemen arkamızda Ryuen-kun’un sınıfı var.

Bizden birazcık uzakta olsalar da Ichinose-san’ın ve Motosakayanagi-san’ın sınıfları asla küçümsenmemeli. Bundan sonra ne pahasına olursa olsun bizi geçmeye, sollamaya çalışacaklar. Biz de tam tersine, arayı açmak ve onların bize yetişmemesi için savaşmak zorundayız.

Derin bir nefes alıp tabelaya bakmayı bıraktım. Şimdilik sevincimi burada noktalıyorum. Yeni yaşanacaklara kendimizi hazırlamalıyız. Böyle düşünerek sınıfın kapısını açtım.

Sınıfın içerisinde, karatahta yerine kullanılan büyük bir akıllı tahtanın ekranında daha önceden belirlenmiş oturma düzenimiz gösteriliyordu.

Benim sıram… Koridor tarafında, önden dördüncü sırada. İşte bu, 3. Sınıf A Sınıfı’ndaki ilk sıramdı. Ve sıramın yanında, önden dördüncü sırada, birinci sırada Ayanokouji-kun’un adı yazıyordu.

Yine onun yanındayım, ha… Sıralarımızın yeri farklı olsa da iki yıl önce de yan yana oturuyorduk. Sıraların değişmesi çok uzun sürmeyecek olsa da böyle tesadüfler fena değil.

Sıranın rahat olduğunu düşünerek oturdum. Okulun başlamasına daha vakit var, bu yüzden Ayanokouji-kun hâlâ gelmedi. Bu sıra düzenini gördükten sonra hissettiklerimi bir an önce paylaşmak istiyorum.

Pencere uzakta kalıyor. O pencereden dışarıdaki manzaraya bakıyorum. Birinci sınıftayken de ikinci sınıftayken de bu manzara biraz farklı görünüyordu.

Son bir yıl… Bu son bir yılın ardından okul hayatımız bitecek.

O vakit sınıfımla, arkadaşlarımla A Sınıfı olarak mezun olmak istiyorum.

Bu sadece bir hayal olarak kalamaz.

Kesinlikle gerçekleştirmek istiyorum bu rüyayı.

Çeviri: Diyojen & Düzenleme: Miscillo
ÇN: Her hafta bir bölüm paylaşmaya çalışacağız.